Duikverslagen Zeeland 2015

[Unknown Member]

Ook voor jouw René en je gezin de beste wensen en een gezond 2015. Dit is nog belangrijker dan duiken. :angel:
Ook aan alle niet Zeelandduikers een mooi duikjaar.:teeth: (ik kon het niet laten)

[rene-weterings]

No Title
Duik 578 (Dreischor Reefballs, vrijdag 2 januari 2015, 11.15u)

Het nieuwe jaar is ingeluid, hopelijk wordt het weer een mooi duikjaar. Al een paar weken stond deze vrijdag ingepland om overdag te gaan duiken in de hoop wat mooie groothoekfoto’s te kunnen maken. We gaan vandaag met zijn drieën op pad, Goof, Marco en ik, helaas is het weer niet wat we er van hadden gehoopt.

De hele week is het al erg onstuimig en staat er veel wind. De zichtberichten uit het Grevelingenmeer zijn alles behalve ideaal en de afgelopen duik bij de Zeelandbrug vond ik ook een fiasco wat betreft het zicht. Het zit niet echt mee qua condities onder water, toch besluiten we gewoon te gaan en dan maar één duik te doen. Het plan is om bij de Nieuwe Kerkweg een duik te gaan maken en vertrekken ’s morgens om 9.00u bij mij thuis. Gelukkig mag ik met Goof meerijden, dus ik kan weer een keer relaxen achter in het busje.

Het regende net nog even flink en het wolkendek ziet er dik uit, toch zien we onderweg naar Zeeland dat het lichter wordt en als we op Schouwen-Duiveland rijden, trekt het zowaar nog open ook. De wind is echter nog zeer krachtig. We parkeren de auto op een bijna lege parkeerplaats en gaan even kijken bij het water. Al voor we de dijk over zijn, hoor ik een branding…dat is natuurlijk slecht nieuws. Als we daadwerkelijk zicht hebben op het water, wordt onze vrees bevestigd. Er staat een zeer krachtige golfslag van dik een halve meter en het water is volledig grijs. Hier hoeven we dus echt niet te water vandaag, zeker niet met onze groothoeklenzen. Alleen Marco heeft een macrolens gemonteerd, dus hem maakt niet veel uit. Toch besluiten we dat dit niet het plezier gaat geven wat we zoeken en rijden door naar Dreischor Reefballs.

Ook hier staan maar twee andere auto’s, maar ondertussen schijnt de zon wel! Dit biedt opties voor leuke groothoekplaatjes, maar natuurlijk weten we wel dat het water hier ook niet kraakhelder gaat zijn. De wind staat hier wel een stuk gunstiger, maar toch. We kleden ons om en bouwen de sets op. Niet veel later gaan we met zijn drieën te water en kiest ieder zijn weg. Allemaal hebben we onze eigen doelen als het gaat om fotografie, dus we kunnen heerlijk onze gang gaan.

Ik besluit zelf om eerst maar even bij de steigerpaal wat te gaan uitproberen. Het is voor mij al zeker drie maanden geleden dat ik een keer met de Panasonic 8mm fisheye heb gefotografeerd, dus echt routine is groothoekfotografie voor mij niet. Dit vind ik erg jammer, want het is een heel uitdagende vorm van fotografie, maar komt helaas niet tot zijn recht bij het overgrote deel aan avond-/nachtduiken die ik maak. Dat is erg jammer, dus ik wil het er vandaag even van nemen. Ik neem stelling onder de oostelijke paal en begin wat plaatjes te maken met diverse instellingen. Onder mij zie ik Marco nog net, maar die verdwijnt in het stof. Want goed zicht is het hier zeker niet, gelukkig wel net goed genoeg voor de fisheye.

Na wat plaatjes gemaakt te hebben vind ik het al snel genoeg. De steigerpaal is natuurlijk een erg afgezaagd onderwerp en ik wil even bij de reefballs gaan kijken. Wellicht kan ik daar wat creatiefs verzinnen. Bij een mooi begroeide reefball positioneer ik mijn flitsers even wat anders omdat ik in portretvorm wil fotograferen. Ik maak wat foto’s, maar die zijn niet interessant.

Dan komt Marco om de hoek kijken en geeft mij het OK teken. Ik geef antwoord hem met OK en kijk weer op mijn display om instellingen te wijzigen. Tot mijn grote schrik zie ik ineens een druppel over het beeld rollen…die druppel rolt over het glas van de domepoort. Mijn grootste nachtmerrie is terug…ik heb water in mijn onderwaterhuis! Ik vloek en tier in mijn ademautomaat en maak dat ik weer terug bij de trap kom. Al balend stap ik het water uit en loop terug naar de auto, ik heb slechts twintig minuten gedoken, dus ik mag ook nog eens lang gaan wachten op de terugkeer van Goof met de autosleutel.

Mijn spullen leg ik bij de auto weg en haal de camera uit de behuizing, gelukkig is de camera zelf niet nat en leg de boel even open om wat te drogen en besluit dan om lekker in het zonnetje op de dijk te wachten. In de verte zie ik een bekende auto naderen en herken Janny en Bruno. Zij komen even kijken hoe de condities zijn en maken van deze gelegenheid gebruik om elkaar de beste wensen voor 2015 te wensen. Zoals gebruikelijk kletsen we gezellig wat en gelukkig gaat zo de tijd voor mij wat sneller, van Bruno krijg ik nog wat tips mee en uiteindelijk komen Goof en Macro bijna tegelijk het water uit.

Janny en Bruno vertrekken weer en wij ruimen alle spullen op om weer naar huis te gaan. Met een snee ontbijtkoek, brood, koffie en soep versterken we de inwendige mens en rijden weer naar huis. Gelukkig hebben Marco en Goof wel een leuke duik gemaakt. Ik kan alleen maar balen dat een mooie kans om overdag groothoekfoto’s te maken bijna letterlijk in het water is gevallen. Hopelijk is dit niet de trend voor 2015!

Max. diepte 7,5m, temp. 5gr.C., zicht 2-3m, duikduur 21min.

[rene-weterings]

No Title
Duik 579 (Dreischor Reefballs, woensdag 7 januari 2015, 19.45u)

De eerste duik van 2015 was een domper, maar Goof en ik gaan weer gewoon verder in het woensdagavond ritme. De zichtberichten uit de Oosterschelde wisselen een beetje, maar het lijkt ons toch een goed plan om weer eens bij Zoetersbout te gaan kijken. We hopen dat het weer niet te vroeg omslaat, zoals voorspeld is…

In mijn vorige duik had ik water in mijn onderwaterhuis en daarom moest ik de duik al na slechts twintig minuten afbreken. Onderweg bedenken we allerlei oorzaken en beseffen eigenlijk dat het heel lastig is er echt achter te komen. Ik heb mijn camera set volledig schoongemaakt en gedroogd, dus het zou weer gewoon dicht moeten zijn. Wel heb ik er nu voor gekozen om een lekmelder te plaatsen, die had ik al wel liggen, helaas past het allemaal maar lastig in mijn nieuwe set.

Onderweg merken we dat de wind flink is aangetrokken en krachtiger is dan bij ons in Brabant. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats bij Zoetersbout en vertrouw het niet helemaal. Goof maakt zich, zoals altijd, nergens druk om. Ik daarentegen wil eerst de andere kant van de dijk bekijken. Onderaan de trap hoor ik echter al een flinke wind over de dijk komen en ik meen zelfs een branding te horen! Als dat zo is, draai ik om en rijden we naar het Grevelingenmeer. En ja hoor, als ik bovenaan de dijk sta zie ik een flinke golfslag op dijk en ik kan zelfs tegen de wind in gaan hangen. Dit gaat hem niet worden, de afgebroken duik bij de Zeelandbrug ben ik echt nog niet vergeten. Ik draai om en meld Goof dat ik het niet zie zitten, zonder twijfel besluiten we dan maar bij de reefballs van Dreischor te gaan kijken.

Ook daar is de parkeerplaats leeg en kunnen we een rustige duik tegemoet zien. Als we de dijk overklimmen om te water te gaan, zien we een strak wateroppervlak van het Grevelingenmeer en gaan we in alle rust te water. Het zicht is in het toplaagje nog een heel klein beetje stoffig. Maar als ik eenmaal afgedaald ben en bij de reefballs lig, kan ik genieten van zeer goed zicht. Het precieze getal is altijd lastig inschatten, maar mijn lamp was hier de beperkende factor in ieder geval. Op mijn gemak bekijk ik de reefballs aan de buitenkant en houd ondertussen ook mijn onderwaterhuis in de gaten. Ik hoop echt dat de boel vandaag droog blijft!

Ik zie Goof een paar reefballs verder op en maak mijn set klaar om de eerste foto’s te maken. Met dit goede zicht moet ik toch weer wat leuke plaatjes kunnen schieten. Mijn eerste slachtoffers zijn wat kleine weduwroosjes die ik met de snoot belicht. Ik zie op mijn display dat ik er wat naast zit en positioneer de snoot nog wat beter en druk weer af. Tevreden ga ik verder en zie weer best veel zeeappeltjes zitten. Deze prachtige diertjes kan ik gewoonweg niet links laten liggen en maak weer wat plaatjes.

In het water zie ik af en toe een vrij zwemmende gewone garnaal, erg grappig om te zien en ik moet dan toch altijd aan “Jacques” uit Finding Nemo denken. Met zijn lange voelsprieten hoor ik hem bijna “Bonjour” en “Oui oui” zeggen. Natuurlijk is onze Zeeuwse gewone garnaal geen poetsgarnaal…maar toch. Op het zand achter de reefballs zie ik een relatief grote zwarte grondel liggen en hij valt erg op. Niet vanwege zijn kleur, maar vanwege zijn dikke lippen. Als hij een paar flinke klappen heeft moeten incasseren tijdens een box wedstrijd. Het is geen gezicht, maar toch maar ik er maar een foto van. Ik zie overigens vaker en voor mijn gevoel wat vaker in de winter. Ik heb echter geen idee waardoor dit veroorzaakt wordt.

Een enkele koornaarvis vergezelt mij tijdens mijn rondje over de reefballs. Af en toe laat een kreeft zich zien, maar verder is het maar stil. Waar zijn toch die zeedonderpadjes deze winter? Waar blijven onze winterfavorieten toch? Zou het te lang te warm zijn geweest? Moet het eerst nog wat kouder worden? Of gaan we een winter meemaken zonder een enkel nestje van een zeedonderpad te kunnen zien? Het is afwachten, maar hoop niet dat dit fenomeen een winter overslaat. Het is nu zomaar “stil op straat” hier.

Mijn lekdetector blijft gelukkig stil, geen reden om te denken dat er weer water in mijn behuizing loopt, wat een fijn gevoel is dat. Ik besluit langzaamaan een einde aan de duik te gaan maken en ga via de dijkwand naar het ondiepe stuk. Een mooie krab is het laatste onderwerp aan deze kant van de dijk en dan kom ik terecht op de zandbodem achter de oude zeedijk. Meteen spot een puitaal en ik heb het geluk dat deze er ook nog eens mooi bij ligt! Ik kan een paar leuke visportretjes maken en met een voldaan gevoel zwem ik richting de trap en stap het water uit. Goof loopt me al tegemoet, hij heeft vandaag eens korter gedoken dan ik. De drie millimeter dikke handschoenen onder zijn droogpakhandschoenen hebben een averechts effect gehad, zijn handen werden veel te snel te koud.

Met zesenzestig minuten op de teller heb ik het wel goed uitgehouden, ondanks dat het water maar vier graden Celsius was. Dit doet een mens deugd, dit is het soort duiken waar ik het toch voor doe in de winter. Genieten van de kou zal ik het maar noemen. In alle rust in het donker in bijna kraakhelder water rondzweven en van mijn passies duiken en onderwater fotografie genieten. Heerlijk gewoon!

Max. diepte 9,2m, temp. 4gr.C., zicht 5-6m, duikduur 66min.

[rene-weterings]

No Title
Duik 580 (Dreischor Reefballs, dinsdag 13 januari 2015, 20.00u)

Vandaag heb ik niet veel buiten gekeken en ben ook niet buiten geweest. Het was een beestenweer, de hele dag al. Maar toch zijn de voorspellingen niet eens zo verkeerd. Goof post dan ook vrolijk op Facebook de weersvoorspelling voor de hele dag om mij te laten zien dat we gewoon kunnen gaan.

De Oosterschelde laten we maar weer links liggen, het waait er te hard voor en afgelopen weekend was Nederland nog in de ban van een serieuze zuidwesterstorm. Het originele plan voor vanavond was om bij de Bergse Diepsluis op jacht te gaan naar heremietkreeftjes om nieuwe plaatjes te kunnen maken voor de opdracht van Aquashot Regio Noord-Brabant. Maar van onze razende reporter Raymond kreeg ik maandagavond al de actuele zichtberichten uit de Oosterschelde. Met nog geen halve meter zicht was het niet veel bijzonders, ofwel…dan maar weer naar het Grevelingenmeer.

Ook in het Grevelingenmeer heb je met deze weerscondities plaatsen waar je dan beter niet kan zijn. Zo weten we nu ondertussen wel dat we echt niet naar Den Osse Nieuwe Kerkweg hoeven te gaan. We maken daarom een veilige keuze, namelijk Dreischor Reefballs. Deze duikstek ligt immers aan de Noordoosten kant van het eiland, dus het water ligt lekker in de luwte. Het is inderdaad droog geworden en we zien vanuit de auto al een sterrenhemel. Op de parkeerplaats wijst Goof mij al op een prachtig heldere lucht en samen genieten we even van dit schitterende plaatje. Ik zie net boven de dijk het sterrenbeeld “Ursa major” en een stuk naar het oosten zie ik “Orion”. Een satelliet zweeft boven ons langs en langzaam aan wordt het tijd om ons om te gaan kleden. We beginnen in ieder geval heerlijk relaxt op deze manier.

De wind is stiekem toch wel guur en ik zorg dat ik snel in mijn pak sta. Goof pakt zijn spullen ook bij elkaar en samen wandelen we naar de steiger. Met mijn duiklamp schijn ik alvast in het water en zie dat het niet het fantastische zicht meer is van afgelopen week. Eenmaal in het water voel ik het weer prikken in mijn bovenlip, het is toch nog steeds “lekker fris”. Samen duiken we onder en ik besluit eerst eens onderaan de paal van de steiger te kijken om te zien of de groene zeedonderpad van een paar weken geleden toevallig nog aanwezig is. Helaas is er geen spoor van een groene zeedonderpad te vinden.

Goof duikt meteen richting de reefballs, die gaat op zoek naar een reefball waar hij vorige week nog een slanke knotsslak zag. Ik hang in de buurt en maak wat testfoto’s om mijn snoots af te stellen. Het duurt niet lang of Goof geeft het signaal om even te komen kijken. Hij wijst mij zijn vinger naar een slakje van slechts een paar millimeter groot, ik herken het meteen. Het is zo klein dat ik echt via de display van de camera moet kijken om er kaas van te kunnen maken, maar dat zijn we gewend met deze slakkensoort.

Er staat een hele lichte stroming vanuit het oosten. Net genoeg om het plukje waar de slak op zit te laten bewegen. Met deze afmetingen is iedere beweging te veel, dus ik besluit het plukje tussen mijn vingers te klemmen en met mijn andere hand de camera te bedienen. Leuk zo’n slakje, maar fotogeniek vind ik ze niet en echt voldoening haal ik hier ook niet uit. Waar ben ik toch mee bezig denk ik nog. Ik zie op de display dat het gelukt is dus ik besteed er verder geen aandacht meer aan.

Het zicht is vanavond echt niet best, ik kan maar één reefball verder kijken en waar ik ook kijk, echt interessante dingen vind ik niet. Maar dan zie ik op de bodem, langs de rand van een reefball een donker vormpje verschijnen. Ik weet meteen dat het weer om een juveniele vorskwab gaat en probeer het dier te fotograferen. Maar zoals altijd, is ook dit exemplaar erg schuw en moet ik het al snel opgeven. Ik ben vanavond inspiratieloos en besluit na vijfenveertig minuten langs de dijkwand terug naar het ondiepe deel te gaan om daar te zoeken naar eventuele groene wierslakken of gewillige garnalen.

In het ondiepe deel moet ik alle lucht uit mijn pak en wing dumpen om een beetje stabiel te kunnen liggen. Wat dat betreft ben ik wel goed uitgelood, maar voor het gemak en comfort gedurende de winter, is een kilootje extra niet verkeerd eigenlijk. Voor nu lukt het wel en ik ga op zoek naar garnalen. Boven de reefballs trof ik weer af en toe een vrij zwemmende gewone garnaal aan, dus het zal hier ook vast lukken. En ja hoor, al snel zie ik een mooie gewone garnaal met een zeer rustig karakter. Langzaam zie ik dat hij zichzelf ingraaft en uiteindelijk moet ik datzelfde doen met de poort van het onderwaterhuis om de diopter goed zijn werk te laten doen. Ik maak wat foto’s en ben tevreden. Het wordt nu wel erg fris en stiekem bedenk ik hoe lekker het door Goof beloofde kopje soep zal gaan smaken na de duik. Ik besluit er een eind aan te breien en net als ik de trap op stap is ook Goof weer boven water. Bij de auto genieten we na onder het genot van een warme kop soep en hebben we er weer een mooie nachtduik op zitten.

Max. diepte 8,2m, temp. 5gr.C., zicht 2-3m, duikduur 67min.

[Don-Chedi]

Van 23 tot en met 25 januari werd het “Die-Hard weekend” gehouden in Renesse. Eigenlijk gewoon een winter duikweekend, maar wel speciaal om meer Anemoon formulieren ingevuld te krijgen gedurende de winterperiode.
Vrijdag voor mij een nachtduik bij de Plompe Toren. Mooie duikerstrap, maar voor de rest heel beroerde omstandigheden. Stormachtige wind, vriezend koud, en heel slecht zicht:
http://www.wvlierhuis.nl/Wijnands_duikverslagen/duikverslagen_2015/Artikelen/2015/1/23_Plompe_Toren.html
Zaterdag nog maar eens Oosterschelde proberen, nu aan de overkant bij Putti’s Place. Wel zon, maar alsnog forse wind en ook hier heel troebel. Wegens materiaalpech geen onderwaterfoto’s:
http://www.wvlierhuis.nl/Wijnands_duikverslagen/duikverslagen_2015/Artikelen/2015/1/24_Puttis_Place.html
De Oosterschelde was dus niks, over de Grevelingen vingen we betere verhalen op. Dus zondag naar de Kabbelaar. Duik op het wrak van de Serpent. Dit was stukken beter, fantastisch zelfs! Daglicht tot op het wrak, een heel stuk te overzien in het super helder water. Ringsprietslakjes, steurgarnalen, maar vooral: vol met zeedonderpad nesten. Wisselend met de vaders op wacht. Van beide soorten, de gewone en de groene. Prachtige duik:
http://www.wvlierhuis.nl/Wijnands_duikverslagen/duikverslagen_2015/Artikelen/2015/1/25_de_Kabbelaar.html

[t0n]

Maandag 26 januari 2015
Duikstek Nieuwe Kerkweg
Duikduur: 60 min.
Maximaal diepte: -10 meter
Water temp: 5 graden

Vandaag naar Nieuwe Kerkweg geweest, weer niet echt prettig maar eenmaal onderwater was ik bijzonder verrast door het zicht, dit had ik niet verwacht met deze wind. Het was genieten, allen niet veel vis gezien vandaag. Ik had gehoopt op wat vissen die eitjes aan leggen zouden zijn maar vandaag nog niet. De anemonen staan er mooi bij in dit heldere water een lust voor het oog. Langs de reefbals niet veel vis of kreeften gezien. Langs de dijk terug gezwommen en na 60 minuten stond ik zeer tevreden op de stijger. [ATTACH=CONFIG]n1825973[/ATTACH]
[ATTACH=CONFIG]n1825974[/ATTACH]

Korte film van anemoon bij Nieuwe Kerkweg

t0n

[Don-Chedi]

Matig zicht vandaag bij de Zeelandbrug. Maar desondanks een aantal leuke, winterse waarnemingen van eieren; sterslak, wulk, en donderpad met vader op wacht:
http://www.wvlierhuis.nl/Wijnands_duikverslagen/duikverslagen_2015/Artikelen/2015/2/8_Zeelandbrug.html
Daarna een bezoek gebracht aan de populatie flamingo’s in de Grevelingen. Apart maar mooi gezicht:

[rene-weterings]

No Title
Duik 582 (Nieuwe Kerkweg, woensdag 4 februari 2015, 20.00u)

Eén week van het nieuwe jaar heb ik niet gedoken en meteen heb ik het gevoel dat het een eeuwigheid geleden is. Zo sterk is mijn ritme dus wel en ik heb daardoor weer erg zin in een winterduik, want we lezen al de hele week al over zeer goed zicht in het Grevelingenmeer. Goof en ik hebben daar ook wel zin in!

Mijn vrouw Cindy was bijna twee weken zoet met een flinke griep, hierdoor viel voor mij de vaste duikavond in het water. Gelukkig kan ik deze week weer op pad. Goof heeft zijn droogpak ook zeer snel terug gekregen, voorzien van een nieuwe neopreen nekseal. De Oosterschelde is wederom geen optie in verband met zeer slecht zicht en de kentering komt niet goed uit. Onze keuze valt op Scharendijke, daar lezen we de hele week al goede berichten over en het is al weer een hele poos geleden dat we daar gedoken hebben.

Het is koud buiten en er staat een guur windje. Onderweg bedenken we wat duikroutes en hopen dat het zicht ook voor ons zo subliem gaat zijn. Als ik op de parkeerplaats parkeer, kijk ik snel nog even op mijn telefoon en zie een berichtje van Janny. Het zicht was na hun duik deze dag erg verslechterd en dus wilde ze dat ons nog even meegeven als tip. Dat is natuurlijk weer erg lief van haar en ik vertrouw het daarom niet om zonder even te gaan kijken onze spullen aan te gaan trekken. Ik overtuig Goof er van dat we beter even kunnen gaan kijken en gewapend met een duiklamp lopen we richting de steiger.

Vrijwel meteen horen we boven aan de dijk toch het geluid van de golfslag en we zien in het water een melkachtige waas. Maar echt goed zien we het niet, dus we lopen maar even door richting het einde van de steiger. Daar aangekomen zien we een prachtige volle maan, maar het water ziet er minder prachtig uit. Sterker nog…we zien maar een paar treden van de aluminium trap. Dit betekent niet veel goeds en ik ben meteen overtuigd dat we hier niet te water moeten gaan vanavond. We kunnen beter even bij de Nieuwe Kerkweg gaan kijken stel ik voor, wetende dat Janny ook daar verminderd zicht had waargenomen.

Bij de Nieuwe Kerkweg is de parkeerplaats ook leeg en wandelen we snel even naar het water om de situatie in te schatten. Ook hier is het water erg melkachtig en zien we de traptreden nauwelijks. Goof is echter van mening dat we het toch maar moeten doen, anders blijven we rijden. Ik word echter met de minuut chagrijniger en baal als een stekker dat dit de zoveelste keer is dat wij niet de perfecte condities krijgen. Goof gaat vrolijk aan de slag om zijn spullen te pakken, maar ik heb de grootste twijfel of ik überhaupt nog wel ga. Uiteindelijk leg ik me er maar bij neer en lopen we na een paar minuten gezamenlijk richting het water.

We stappen naast de steiger het water in en meteen voel ik wat water in mijn linker handschoen druppelen. Ook dat nog, @#$%&…dat kan er ook nog wel bij! Snel trek ik mijn hand uit het water en doe de handschoen nog een keer aan, hierna is het gelukkig wel droog maar ik begin de duik wel meteen met een vochtige pols. We duiken onder en laten ons meteen naar de bodem zakken en gaan richting het diepere deel in de hoop dat het zicht daar wel wat beter is. Het golft ook redelijk, dus daar zullen we dan ook wat minder last van hebben gokken we.

Als we over de rand duiken gaat ineens het gordijn open en word ik verrast door zeer goed zicht. Goof seint me dat ook hij blij is met deze verrassing. Een gevoel van opluchting zorgt er voor dat ik meteen tot rust kom. Goof heeft al snel een onderwerp gevonden om te fotograferen en ik besluit door te duiken richting de reefballs. Het water is koud, mijn duikcomputer geeft nog maar vier graden Celsius aan. Ik schijn met mijn lamp de diepte in en kan echt immens ver kijken. Mijn lamplicht is niet eens sterk genoeg. Al snel vind ik de zeedahlia op de betonplaat en zie dat deze er maar een beetje beteuterd bij staat. Het lijkt wel of deze is gekrompen, wellicht ook last van de kou? Ik maak wat detailopnames en duik weer verder om te zoeken naar leuke onderwerpen.

Af en toe vind ik een koornaarvis en zie ik de garnalen tussen het wier zitten. Een enkele zeeanjelier staat op een oesterbankje en af en toe zie ik een zeeappeltje verstopt zitten. Het wemelt niet van het leven hier, dus het duurt even voor ik weer wat foto’s maak. Als ik bij de reefballs aangekomen ben, maak ik even een kort rondje en geniet van het uitzicht als ik mijn lamp nog eens goed over het landschap laat schijnen. Ook kijk ik nog even rond om te zien of ik niet toevallig een nestje van een zeedonderpad kan ontdekken, maar dat is helaas niet het geval. Ik vervolg mijn weg en besluit langzaam aan de duik te gaan beëindigen. Mijn handen beginnen weer aardig af te koelen.

Goof vind ik weer terug op een diepte van vijf meter en hij seint me om te komen kijken. Als ik zelf mijn lamp op de bewuste plek schijn word ik blij verrast door een zeedonderpad met nestje. Mooie roze gekleurde eitjes zijn in een hoekje tussen wat oesters gedrapeerd. Vader zeedonderpad houdt moedig de wacht. Ik besef me dat Goof hier waarschijnlijk een hele tijd heeft gelegen om er foto’s van te maken. Het nestje zit wat lastig weg gestopt, dus ik maak maar een paar foto’s. Er is met mijn set-up weinig eer uit te behalen. En na een paar shots verliest vader zeedonderpad zijn geduld en schiet als een pijl weg. Ik besluit dan ook maar meteen een einde aan de duik te maken, zodat hij in alle rust verder kan gaan waken.

Na een dik uur te hebben gedoken, tref ik Goof bij de steiger weer aan en samen lopen we tevreden terug naar de auto. Ik had achteraf gezien niet zo’n drukte om het slechte zicht moeten maken, want het ging immers alleen om de bovenste laag van ongeveer vier meter. Maar ja…als je alles van tevoren zou weten is het gemakkelijk praten. De volgende keer zal ik me proberen in te houden, hoewel een beetje vloeken en tieren op zijn tijd ook wel oplucht! De vondst van de zeedonderpad met nestje heeft de duik in ieder geval tot een mooi resultaat gebracht.

Max. diepte 7,5m, temp. 4gr.C., zicht 1-10m, duikduur 63min.

[t0n]

Maandag 15 februari 2015
Duikstek Dreischor, Duikduur: 45min
Maximaal diepte: -10 meter
Water temp: 5 graden
Zicht Goed ±4-5 meter

De weersvooruitzichten voor zondag waren goed. Na een rustige start afgereisd naar Zeeland voor een duik. Bij aankomst bij Nieuwe Kerkweg stonden er al een aantal duikers. Het was op de parkeerplaats gezellig en met het zonnetje was zeer aangenaam. Aan een paar duikers die net uit het water kwamen gevraag hoe het zicht was, dat was niet best hier. Ik besloot naar Dreischor te gaan. Na het omkleden aldaar het water in het zicht is hier redelijk, met 4-5 meter was ik niet ontevreden. Het verbaasde mij wel dat er bij Drieschoor zo weinig vis te zien is. Ik had stilletjes gehoopt dat er we vis ei nestjes zouden zijn. Na een grondige inspectie van alle Reefballs en niets gevonden te hebben ben ik na 45 minuten voldaan terug naar de stijger gezwommen. Een mooie duik met goed zicht en een heerlijk voorjaar zonnetje erbij maakte het weer tot een mooie dag.

[ATTACH=CONFIG]n1827154[/ATTACH] [ATTACH=CONFIG]n1827155[/ATTACH] [ATTACH=CONFIG]n1827158[/ATTACH]

Korte film van Reefball

[rene-weterings]

No Title
Duik 583 (Zeelandbrug, woensdag 11 februari 2015, 20.00u)

Eindelijk vallen er een paar avonden gunstig en kunnen we wat duiken op de kentering in de Oosterschelde gaan maken. Vanavond is de eerste in een rij van drie avonden, we kiezen er voor om weer eens bij de Zeelandbrug te gaan kijken en ons geluk te beproeven.

Echt geweldige berichten over het zicht lezen we niet de laatste tijd, dus het is wederom een gok. Het is de hele dag al grijs, maar droog en er staat geen wind. Hopelijk wil het zicht toch een beetje meevallen. Vanavond zullen we net iets te laat zijn voor de hoogwater kentering, maar Goof heeft er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik ben wat sceptischer, want ik ben de laatste duik van 2014 echt nog niet vergeten…

De parkeerplaats is leeg en we zijn nog maar net bezig met het uitpakken van onze spullen, als er een auto aan komt rijden. Deze draait even onder de brug en ik herken de functie van deze twee mannen in de auto aan de kleur van hun jasje. Het zijn de zogenaamde “straat coaches” van Gemeente Schouwen-Duiveland, zij houden een oogje in het zeil en hebben een toezicht functie, maar zijn vooral een gesprekspartner voor jongeren. Zij rijden dus alle bekende “hangplekken” af en de Zeelandbrug is er één van. We praten even met ze en na een korte rookpauze van een van de heren vertrekken ze weer richting hun volgende plekje.

Goof en ik vervolgen ons ritueel, maar dit wordt verstoord door de kraan van Goof zijn fles. Deze wil niet open en als ik een poging waag, merk ik dat de knop om de spindel draait en we de fles dus nooit open zullen gaan krijgen op deze manier. Een reservefles hebben we dit keer niet bij ons, maar ik heb wel een tas met gereedschap bij me. We besluiten de kraandop eraf te schroeven en met een waterpomptang openen we voorzichtig de kraan. Dicht hoeft hij vanaf nu niet meer, dus we kunnen toch gewoon gaan duiken.

Ondanks dit tegenvallertje staan we niet veel later aan de waterkant. Met het lamplicht op het water gericht, heb ik meteen al het idee dat het vanavond niet goed gaat komen met het zicht. Het is zelfs in het ondiepe deel al erg melkachtig en dat belooft meestal niet veel goeds. Goof duikt als eerste onder en ik volg, we gaan ieder onze eigen weg. Ik daal een stukje af en even denk ik nog dat ik in zijn stof zit, maar als snel kom ik bij mijn positieven en besef me dat dit gewoon de condities van vandaag zijn. Ik baal stevig en vloek er weer op los. Hier had ik echt geen zin in. Ik bots tegen de stenen op en zie eigenlijk geen hand voor ogen, de duiklamp zorgt namelijk voor een groot mistgordijn, niet mijn ding! Hierdoor heb ik ook geen oog voor wat er zich aan leven onder mij bevindt, tijd voor een wijs besluit….

Ik denk niet lang na en keer terug naar de kant en besluit heel ondiep wat te gaan scharrelen op de dijkwand, het stuk waar de basaltblokken liggen. Deze blokken zitten vol met alikruiken en schaalhoorns, welke natuurlijk ook best eens interessant kunnen zijn om te fotograferen. Het zicht is hier nog het best, dus ik heb hier ook de meeste kans op foto’s zonder al te veel stof. Mijn snoots positioneer ik zo goed mogelijk en ik ga aan de slag. Ik kan een heel laag standpunt innemen ten opzichte van een aantal alikruiken. Hun rinophoren en oogjes zijn goed te zien en het lukt me om er een aantrekkelijk plaatje van te maken.

Plotseling schiet er iets door mijn lamplicht en het cirkelt rond mijn hoofd, ik kan niet zien wat het is. Maar niet veel later zie ik de roze kleur van deze onderwater UFO en besef dat het een vrij zwemmende zager is. Bah, van die diertjes krijg ik echt de kriebels. Ze zijn natuurlijk prachtig, maar hun zenuwachtige gedrag is aan mij niet besteed. Gelukkig is hij na een minuutje weer verdwenen. Ik vervolg mijn weg over de stenen en zoek even naar paardenanemonen, maar ik zie ze niet. Misschien zijn ze wel weg gekropen tussen de stenen vanwege de kou, wie zal het zeggen, ik kan het ze in ieder geval niet kwalijk nemen.

Er zijn wat schaalhoorns die zich iets van de stenen opheffen en dus kan ik er eens wat meer onder kijken en ze op de foto zetten. Maar dan zie ik er plotseling één die op de rand van een basaltblok balanceert en naar de zijkant van de steen op weg is. Dit betekent dat ik de helft van zijn onderkant kan zien, iets wat niet vaak te zien is. Meteen zie ik een uniek fotomomentje en zorg dat ik zo min mogelijk stof te pakken krijg. Dat lukt gelukkig aardig en uiteindelijk heb ik een hele serie met diverse posities, dat maakt de duik weer een stukje goed.

Mijn handen worden in het water van vier graden Celsius toch weer redelijk fris en ik begin het beu te worden. Net als ik wil keren, zie ik een klein botervisje naar me toe komen zwemmen en ik leg hem vast op de gevoelige plaat, het is echter niets bijzonders geworden. Een stukje verder ontdek ik ook nog eens een zwangere groene zeedonderpad. Het is maar een kleintje, maar de dikke buik ik zeer goed zichtbaar. Zij zit maar een metertje diep, dus ik neem aan dat ze nog wel een ander plekje gaat zoeken voor een nestje. Ik maak nog snel wat foto’s, voor ze weer het stof in duikt. Het is mooi geweest, ik keer maar eens om.

Na ongeveer vijftig minuten ben ik weer boven, mijn duikcomputer geeft minder minuten aan, maar dat komt natuurlijk omdat ik zo ondiep ben gebleven. Goof volgt pas een kwartier later en hij heeft zich redelijk kunnen vermaken, maar ook hij heeft vandaag niet veel foto’s gemaakt. Als onze spullen weer in de auto liggen, genieten we nog even van een kopje soep en rijden we weer naar huis. Stiekem hoop ik toch echt dat we volgende week in betere condities kunnen duiken!

Max. diepte 5m, temp. 4gr.C., zicht 0,5-1m, duikduur 50min.

[rene-weterings]

No Title
Duik 584 (Sint Annaland 18 februari 2015, 20.40u)

In 2015 wordt voorlopig voor het laatst aan de dijken gewerkt, de Zeelandbrug en Sint Annaland worden binnenkort afgesloten voor duikers. Goof en ik besluiten nog een keer te gaan kijken bij Sint Annaland, want de periode van snotolven is weer aangebroken!

De laag water kentering valt vanavond rond 21.00u, dus we besluiten wat later te vertrekken. Dat komt mij goed uit, aangezien mijn grijze haren zo eerst nog een knipbeurt kunnen krijgen voordat we richting het eiland Tholen rijden. Het weer is goed, er staat weinig wind en het is droog. Op Facebook en de Duikersgids app zien we goede berichten over het zicht bij Sint Annaland en de eerste snotolf foto’s zijn ook al gezien. Natuurlijk voedt dit het enthousiasme en gaan we beiden gewapend met de standaardlens op onze camera ten strijde.

De dijkwerkzaamheden zijn al begonnen en we zijn eigenlijk in de veronderstelling dat we al niet meer mogen duiken. Eigenwijs als we zijn, gaan we gewoon en met de ontvangen actuele informatie van Lia kan het wat ons betreft niet meer stuk. Als we echter bij de parkeerplaats aankomen, zien we dat je officieel gezien de weg naar de parkeerplaats niet meer in mag rijden. Ook zien we dat het pad naar het strandje doorkruist wordt door een sleuf van één meter diep en één meter breed. We parkeren de auto toch op de oude parkeerplaats en gaan te voet even kijken of we überhaupt wel bij het water kunnen komen op deze manier. Dat blijkt gelukkig wel het geval, hoewel het wel wat voorzichtiger moet dan normaal.

We trekken onze spullen aan en lopen over de dijk aan de kant van het vakantiepark richting het water. Een bult zwarte grond is het enige obstakel en die is gelukkig gemakkelijk te omzeilen. Daarna lopen we gemakkelijk het strandje op. De groene boei ligt nu niet ver weg, het water is inmiddels ver weg getrokken en we lopen een flink eind door het glibberige slib. Eenmaal bij het water wordt onze enthousiasme al meteen stuk minder. Het water ziet er erg melkachtig uit en we zien eigenlijk vrijwel meteen dat dit niet komt door die paar stappen die we in het water hebben gezet.

Enigszins teleurgesteld zetten w onze maskers op, wensen we elkaar een fijne duik en duiken we onder. Ik besluit loodrecht vanaf het strandje te gaan kijken en dan vervolgens maar te kijken wat ik tegenkom. Helaas is het zicht inderdaad zo slecht als we vreesden. Ik kan niet veel verder dan één meter kijken en die totaal niet waar ik heen moet. Ik moet mijn kompas goed in de gaten houden. Na een paar minuten rond dwalen moet ik mezelf er toe dwingen om onder te blijven. Dit is niet wat ik had gehoopt en kan er weinig leuks van maken voor mijn gevoel. Ik besluit om naar het oppervlak te gaan en dan maar richting de dijk en dan naar het westen te duiken over de oester begroeiing.

Ik peddel het stuk boven water terug naar de kant en daal daar weer af. Meteen duik ik op de oesters die zo kenmerkend zijn voor deze duikstek. Het zicht is hier iets beter, maar nog steeds houdt het niet over. Met mijn lamp tuur ik in de rondte en hoop stiekem toch op een toevallige ontmoeting met een snotolf, maar ik besef met dat de kans echt nihil is met dit zicht. Tussen de oesters zie ik op het zand een paar grote vlokslakken, maar ik kan er niet bij om een foto te maken. Omdat ik vanavond niet op dit soort zicht had gerekend, had ik mijn snoots niet gemonteerd. Het wordt dus sowieso lastig om een beetje redelijke foto’s te maken met deze stoffige bende.

Een stukje verder valt mijn oog op een vlokslak die wel goed zit voor een leuk plaatje en dus probeer ik er toch maar het beste van te maken. Op mijn display zie ik dat deze vlokslak een passagier heeft, het is een geknikte aasgarnaal, wat een grappig gezicht! Na een paar keer afdrukken ben ik tevreden voor vanavond en besluit de duik niet veel langer te laten duren dan nodig is. Het is op deze manier gewoonweg niet echt genieten en dan is er voor mij ook geen reden om langer in deze milkshake te blijven rond dwalen.

De kentering is zojuist gevallen en de stroming gaat weer heel lichtjes richting het strand. Ik maak hiervan gebruik en voor ik het weet ben ik terug waar we begonnen. Mijn camera berg ik op en loop het strand op en zie achter mij al een lichtvlek in het water. Goof komt er ook al aan, maar ik wacht niet op hem en besluit alvast mijn spullen bij de auto uit te gaan doen. Een paar minuten later arriveert Goof ook bij de auto en zijn we het er over eens dat dit niet bepaald het zicht was wat wij verdiend hadden. Althans, dat vinden we zelf!

Later beseffen we pas dat het baggeren van de haven de boosdoener is en dat je daar juist bij laagwater veel last van kan hebben. De hoog water kentering is waarschijnlijk een betere keuze totdat de duikstek echt volledig verboden gebied is. Ook de belemmering van het parkeren make het al met al niet echt aantrekkelijk om hier nog te gaan duiken. De kans is groot dat dit de laatste keer was hier voor 2015. Teleurgesteld rijden we terug naar huis…

Max. diepte 6.5m, temp. 4gr.C., zicht 0,5-1m, duikduur 45min.

[rene-weterings]

No Title
Duik 586 (Anna Jacobapolder, 25 februari 2015, 19.40u)

De woensdag werd een dinsdag en de dinsdag werd weer gewoon de woensdag. Zo flexibel zijn Goof en ik wel met het plannen van onze wekelijkse duikavond. We gaan voor een nachtduik bij Anna Jacobapolder, de aantrekkingskracht van de Oosterschelde werkt ondanks enkele eerdere tegenslag toch onverminderd door.

Het leven naast het duiken is voor ons beiden vanzelfsprekend veel belangrijker, het duiken is immers maar een hobby. Toch laten we ons ook weer niet zomaar uit het veld slaan. Afspraken zijn er om verzet te worden toch? Deze week is zo’n week, maar uiteindelijk gaan we wel weer gewoon. Ik wacht Goof plichtsgetrouw op, op de parkeerplaats van ons inmiddels vaste rendez-vous punt. We gooien de spullen in mijn auto en binnen no-time zijn we weer onderweg.

Het laatste stuk richting Anna Jacobapolder voelt altijd als een groot stuk “niemandsland”, ik vind het in ieder geval maar een dooie boel. En eigenlijk staat het restaurant er ook maar een beetje plompverloren bij, echt sfeer heeft het allemaal niet. Maar dat maakt nu niets uit, het is toch pikkedonker! Ik parkeer mijn auto op de westelijke arm van de oude veerhaven, zodat we straks gemakkelijk vanaf de kop te water kunnen gaan.

Het water is als een spiegel en wordt slechts af en toe verstoord door golven die de grote binnenvaartschepen veroorzaken. Verder heerst er een oorverdovende stilte. De maan is aan de hemel te zien, het is helder. Ik zie het sterrenbeeld Orion en besef me ineens dat dit wel een ultiem plekje is om een keer de nachtelijke hemel te fotograferen. Hier is geen enkele vorm van lichtvervuiling te bekennen.

Goof laat me voor de duik nog even snel zien wat hij vandaag als snack voor na het duiken heeft meegenomen. Het zijn huisgemaakte gehaktballen! Nou daar ben ik wel voor te porren, dus hup…snel te water, des te eerder kunnen we daar van genieten, denk ik nog. Maar haast hebben we natuurlijk helemaal niet. Het water ziet er vanaf de kant al vrij helder uit en alle omstandigheden maken het een aangename avond, dus we hebben er zin in.

We wensen elkaar een goede duik en duiken onder. Ik merk dat er al een afgaande stroming staat, dus de kentering moet dan net voorbij zijn. Geen probleem hier, maar ik kies er wel voor om tegen de lichte stroming in te duiken. Ik zwem over met zeepokken bedekte stenen en er staan wat plukken wakamewier en andere wiersoorten. Het ziet er mooi uit in het toch wel goede zicht. Op de bodem kruipen wat krabbetjes rond en ik probeer loodrecht vanaf de kop van de haven te duiken. Dit lukt aardig, maar het duurt voor mijn gevoel best lang voordat ik een helling zie en wat dieper kan gaan. Opeens zie ik een prachtige zeedonderpad boven op een steen liggen, met de vinnen breed uit. Ik aarzel geen seconde en pak mijn camera, vandaag heb ik de vijfenveertig millimeter lens bij me dus ik moet wat afstand houden. In dit geval niet erg, zo stoor ik deze mooie vis het minst. Mijn flitsers positioneer ik zodanig dat ik niet te veel van het aanwezige stof belicht en druk een aantal keer kort na elkaar af. Het ziet er op de display goed uit, de zeedonderpad schiet er vandoor. Ik duik verder richting het diepere deel van de duikstek.

Net als ik iets dieper wil, schijn ik met mijn lamp op een fel witte massa aan de zijkant van een steen. Als ik iets beter kijk, zie ik dat het om het legsel van een rosse sterslak gaat. De vermoedelijke eigenaar zit op nog geen tien centimeter afstand, verdekt opgesteld tussen de plukjes wier. Ik maak wat foto’s van het legsel en probeer ook de slak er nog even op te zetten. Maar dit lukt me niet naar tevredenheid, dus ik houd het voor gezien en daal verder af. Het valt me op dat het landschap hier echt heel mooi is, op deze kant van de veerhaven had ik nog nooit eerder gedoken. Dat moet ik maar eens vaker doen!

Tussen de oesters zie ik diverse vlokkige zeenaaktslakken, grote en kleine. Het duurt echter even voordat ik er één vind die ik kan fotograferen. Hooiwagenkrabben staan stoer boven op de oesters en ik moet er van glimlachen. Met hun onhandige uiterlijk zijn het toch altijd leuke fotomodellen en ik vermaak we weer een aantal minuten. Er schiet een visje weg, maar ik zie niet wat het is. Geen aandacht meer aan schenken, die vind ik toch niet meer. Een enkele kreeft is aan de wandel op zoek naar een prooi, door het goede zicht kan ik hem vanaf een flinke afstand volgen. Deze dieren gaan nooit vervelen eigenlijk, vanavond is het de enige die ik zie.

Al bijna een uur ben ik aan het genieten in dit water van vier graden Celsius, maar die kou maakt me nu niet uit ondanks dat ik toch wel erg frisse handen begin te krijgen. Een goed moment om maar eens om te draaien en wat ondieper te gaan. Langzaam aan laat ik me naar het oppervlak drijven en probeer nog even een foto van een felgekleurde zeedonderpad te maken. Dit lijkte me dezelfde zeedonderpad, die ik aan het begin van de duik ook zag, maar toen zat hij of zij er mooier bij. Ik maak wat mysterieuze foto’s door onbedoelde schaduwval, het lijkt me voor nu prima. Tijd om er uit te gaan, want ik zit nu zo’n beetje aan de westkant van de haven en dat betekent dat ik er wel uit kan nu. Ik steek mijn hoofd boven water en zie dat het mistig geworden is, wat kan het weer toch snel veranderen in een dik uur!

Achter mij zie ik Goof ook boven water komen, een stuk verder vanaf de kant wel. Als we alle spullen weer hebben ingepakt is het tijd om te vertrekken. Onderweg genieten we heerlijk van de, door Goof zijn vrouw gemaakte, gehaktballen. Nou Jantine, dat mag vaker hoor, want ze smaakten heerlijk, bedankt!

Max. diepte 8.5m, temp. 4gr.C., zicht 3-4m, duikduur 66min.

[rene-weterings]

No Title
Duik 588 (Zoetersbout, 8 maart 2015, 16.30u)

Deze zondag gaat mogelijk de recordboeken in als warmste 8 maart ooit. Het is inderdaad ineens prachtig weer en ik plan vrij spontaan een duik met Gijs bij Zoetersbout. Het is lang geleden dat we samen gedoken hebben, dus van deze gelegenheid wil ik graag gebruik maken.

Afgelopen dinsdag had ik al de nieuwe Olympus E-M5 mark II mee genomen om het filmen te testen. Na de eerst opgedane ervaring, wilde ik nu met wat andere instellingen aan de slag en dit maal ook bij daglicht filmen. Alles ligt al klaar, dus het is nog maar een kwestie van inladen en in de auto stappen. Met Gijs had ik om 16.00u afgesproken, lekker tegen het eind van de middag. Ik vertrok op tijd van huis, dus ik kom als eerste op een lege parkeerplaats aan en heb zo mooi nog even de gelegenheid om even wat te filmen voordat we te water gaan. Gijs komt niet veel later aan en heeft voor de gezelligheid ook zijn vriendin Gerbrich meegenomen.

We genieten van het zonnetje als we onze spullen aantrekken. Zodra ik mijn pak dichttrek merk ik al dat het nu een stuk warmer is dan ik gewend ben van mijn avondduiken. Dat is toch een groot verschil! Met de extra trui aan wordt het snel warm, dus het is zaak om niet te lang te treuzelen. Toch nemen we even de tijd om een foto van ons samen te laten nemen. Een fotograaf staat immers bijna nooit zelf op de foto.

De Oosterschelde ligt er prachtig zonovergoten bij. Er staat een licht briesje en er is nog wat vracht scheepvaart, dus er is een klein beetje golfslag. Vanaf de trap ziet het er al veelbelovend uit, het water lijkt helder. We zijn een uur voor de hoogwater kentering, dus te water gaan is nu een genot. We trekken onze vinnen aan en vertrekken dan in oostelijke richting. Ik begin meteen met filmen, zodat ik ook Gijs nog even in beeld heb. Het gaat me vanavond om wat losse shots. Een echte filmer ben ik niet, veel interesse in filmen heb ik gewoonweg niet. Ik ben meer van het vastleggen van dat ene moment in een foto, maar in het kader van wat testwerk is dit wel noodzakelijk. Ik maak korte shots en hoop maar dat het er een beetje uitziet, gelukkig heb ik ook twee sterke videolampen bij me om de onderwerpen te belichten.

Na een tijdje heb ik het idee dat ik genoeg gefilmd heb en besluit om de boel op te bergen. Ik heb meer zin om nu eens te genieten van het onderwaterlandschap, want dat is met het zicht van ongeveer drie tot vier meter goed te overzien. Als we op de kop van dijk komen, voelen we de stroming die ons tegenhoudt om verder te gaan. Vreemd eigenlijk, wetende dat het opkomend water is en we dus eigenlijk stroming mee moeten hebben. Zo’n dijkkop kan toch vreemde stromingsprofielen generen. We besluiten hier niet tegen in te gaan en keren om, langzaam zaken we naar ongeveer tien meter diepte en ik speur de dijkwand af in de hoop om een snotolf te vinden. Af en toe zie ik een vlokkige zeenaaktslak, wat krabben en relatief veel heremietkreeftjes.

We passeren een fuik en kijken wat de vangst is. Naast de gebruikelijke krabben zie ik ook een paar kreeften. De visser heeft dus geluk deze keer. Op de fuik zit een heremietkreeft die een serieuze afmeting heeft naar mijn gevoel. Ik houd mijn hand er naast en zie dat het om een flinke wulkenschelp gaat. Prachtig diertje en ik laat het verder met rust.

In het water zie ik af en toe een zeedruifje voorbij drijven en heel soms ook een Amerikaanse ribkwal. Verder is het nog rustig in de waterkolom. Het zonlicht zorgt er voor dat we op tien meter nog net zo veel zien als aan het oppervlak. Voor mij is dit toch altijd weer genieten, ondanks dat het water nog steeds maar vijf graden Celsius is en het leven nog niet heel uitbundig is.

Na zo’n vijftig minuten sein ik Gijs om te keren. Hij bevestigt dit met een OK gebaar en op een diepte van zo’n vijf meter gaan we weer richting de trap. Nu we ondieper zijn, speur ik wederom de omgeving af naar eventuele sporen van een snotolf. De kans is aanwezig, maar blijft klein natuurlijk. Zeker als er nog geen meldingen van andere duikers zijn gedaan van een snofolf met nestje. Met mijn lamp schijn ik driftig in het rond, maar tevergeefs.

Gijs heeft stiekem even boven water gekeken waar we ongeveer zijn, we moeten nog een stukje verder. De bodem krijgt weer herkenbare vormen en niet veel later steken we onze hoofden weer bij de trap boven water. Op de trap zit de Gerbrich te wachten en verwelkomt ons. Samen zijn we het er over eens dat het een relaxt duikje was en vragen ons ook af hoelang het eigenlijk geleden is dat we samen doken. Het blijkt meer dan een half jaar geleden te zijn, maar met goede buddy’s is het duikgevoel altijd alsof het nooit weg is geweest en gaat het onder water vanzelf.

Ook nu worden we nog even met onze brede glimlachen vereeuwigd en nemen we weer afscheid, wie weet hoe lang het nu weer duurt. Maar we kunnen terugkijken op wederom een leuke duik samen!

Max. diepte 10.5m, temp. 5gr.C., zicht 3-4m, duikduur 61min.

[rene-weterings]

No Title
Duik 589 (Zoetersbout, 10 maart 2015, 19.30u)

Deze week wordt het de dinsdagavond waarop ik een duik met Goof plan, de woensdagavond namelijk staat in het teken van twee extra logeetjes in huis. Natuurlijk kan ik mijn vrouw Cindy niet alleen voor die vier aapjes laten zorgen en dus zorg ik dat ik thuis ben.

Afgelopen zondag dook ik nog bij Zoetersbout met Gijs, vanavond weer met Goof. Het zicht was toen erg goed en de berichten die ik vandaag nog ontving waren ook erg positief. We hebben er weer zin in ieder geval. Goof pikt mij dit keer thuis op, dat geeft mij wat extra tijd wat ook wel eens lekker is. Onderweg word ik nog even gebeld door mijn dochtertje en zoontje, want die hebben papa vanavond helaas niet gezien. Altijd gezellig om even met ze te kletsen natuurlijk en ik hang pas op als ik ben gedwongen tot het beloven dat ik ze nog een kusje kom geven als ik thuis kom. Nou daar hoeft papa echt niet lang over na te denken hoor, natuurlijk doet hij dat!

De parkeerplaats is leeg als we aankomen en we merken dat het steeds langer licht blijft. Het is helder, de eerste sterren laten zich al zien. Er staat amper wind, dat maakt het zeer aangenaam. Het kleine stukje beton naast de weg gebruiken we als parkeerplaats om te zorgen dat onze spullen niet meteen onder het zand liggen. Toch jammer dat er niet wat budget is om dit zandhoekje om te toveren in een geasfalteerde parkeerplaats, het is immers toch een redelijk druk bezochte duikstek.

Ik moet mijn draai even vinden, want mijn spullen liggen niet zoals ik ze gewend ben. Zo’n routine-dier ben ik wel, dus ik sta wat te hannesen. Uiteindelijk hebben Goof en ik alles gewoon aan zoals het hoort en trekken we ten strijde. Het is bijna hoog water, te water gaan is daardoor erg relaxt hier. Het water is kalm en een paar kleine golven bereiken de kant, duidelijk veroorzaakt door het scheepvaartverkeer. Ik zie dat het water niet kraakhelder en ben verbaasd en ook een beetje teleurgesteld. Eenmaal in het water merk ik dat het water inderdaad een stuk minder helder is dan zondag. Dat is op zich jammer maar voor een nachtduik met een macrolens op je camera gemonteerd ook weer niet heel erg.

Ook vanavond trek ik er weer op uit om de Olympus OM-D E-M5II te testen. Het voelt allemaal erg vertrouwd, want de set lijkt erg op mijn eigen Olympus PEN E-PL7. Al vrij snel spot ik een mooie vlokkige zeenaaktslak, een sierlijke slak die het op de foto eigenlijk altijd goed doet. Het is voor mij persoonlijk ook een echte vertegenwoordiger van de Oosterschelde, want deze slak is zo’n beetje de meest voorkomende en opvallende slak die er is. Door hun lichte kleur en afmeting vallen ze snel op als je lamplicht er op valt. Ik positioneer mijn snoots en schiet wat plaatjes, het valt me wederom op dat deze slakken niet eens zo heel langzaam zijn. De perfecte pose is vaak maar heel eventjes te bewonderen en dan moet je er als fotograaf als de kippen bij zijn natuurlijk! Het ziet er op het display bevredigend uit, dus ik duik verder.

Er staat toch een redelijke stroming die me richting de kop duwt. Als ik een stukje verder duik zie ik een fuik liggen. Het zicht is inmiddels nog wat minder geworden, dus ik pas even goed op dat ik niet met mijn spullen in het touw terecht kom. Gelukkig hangt dit touw aan een boei en dus volledig verticaal, niet echt een probleem. Het stof wordt er niet minder op en ik besluit vrij snel weer terug te keren naar het stuk voor de trap, daar is het zicht toch net wat beter en ik wil nu eenmaal niet al te veel stof op mijn foto’s. Onderweg zie ik nog een galathea kreeftje weg schieten en diverse vlokslakken die voor mij als fotograaf erg ongunstig zitten. Het aantal heremietkreeften is ook vanavond weer relatief groot en er zitten af en toe flinke “jongens” tussen. Ook deze dieren blijven ideale fotomodellen, met een beetje geduld heb je zo een aantrekkelijk plaatje.

Ik probeer wat dingen uit, ook al een beetje met mijn deelname aan het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie 2015 in gedachten. Echt veel voorbereiden deed ik de afgelopen twee keer dat ik deelnam niet echt, maar het kan geen kwaad om bepaalde ideeën af en toe uit te proberen. Her en der zie ik wat groene bolletjes, het zijn de kenmerkende eitjes van de dieseltreinworm. Ik zie de worm zelf niet helaas, toch neem ik even een foto van deze legsels. Op de display zie ik pas de afzonderlijke eitjes zitten, niet groter dan een zandkorreltje.

Een paar kleine paarse buisjessponzen vallen me op door hun kleur. De naamgeving is in ieder geval erg goed gekozen bij deze diertjes, ze zijn inderdaad paars en lijken inderdaad op buisjes…één hoeraatje voor de wetenschapper die nuchter genoeg was om het diertje zo te noemen!

Zeesterren zijn momenteel ook erg goed vertegenwoordigd op deze duikstek. Ik neem wat detailopnames van een van de armen van de zeester en besef me dat het eigenlijk erg mooie dieren zijn, zeker de details die je met een macrolens kunt vastleggen zijn prachtig. Mijn kinderen vinden ze ook leuk, maar dan alleen maar om ze te “vangen” op het strand. Hopelijk zullen ook zij later in hun leven de schoonheid van deze dieren op een andere manier kunnen waarderen. We zullen zien….

Na iets meer dan een uur kom ik boven, Goof is ook niet ver weg zie ik. Ik besluit niet te wachten en alvast naar de auto te lopen om daar mijn spullen af te doen. Het is nu helemaal donker en de hemel staat vol met sterren. Ik herken Orion en de Grote beer, maar veel verder gaat mijn astronomische kennis helaas nog niet. Ik geniet in ieder geval wel van het uitzicht, het is nu geen straf om even op Goof te moeten wachten. Maar het duurt niet lang voordat Goof ook terug is en onze spullen weer veilig in de auto liggen. De kachel gaat op standje “hoog” en we tuffen tevreden en ontspannen weer richting huis…

Max. diepte 9m, temp. 5gr.C., zicht 2-3m, duikduur 61min.

[rene-weterings]

http://www.duikeninbeeld.tv/nieuws/bericht/rene-weterings-voorbereidend-werk/