-
Duiken in de grootste opaalmijn ter wereld in Slowakije
Duiken in de grootste opaalmijn ter wereld in Slowakije
In januari werd ik gevraagd of ik zin had om mee te gaan naar een opaalmijn in Slowakije. Mijn taak zou dan zijn (en die van m’n buddy): ‘model spelen’ voor een fotograaf. Aangezien deze mijn toch al op mijn ‘whishlist’ stond zei ik ja.
Dus 8 april zijn mijn buddy en ik vertrokken richting Polen. De totale reis is bijna 1500 km en dit in 1 dag doen zou te veel zijn. Het was wel een onderneming, want vullen was niet mogelijk ter plaatse, dus mijn oc buddy, turtle-diver hier op duikforum, moest voor 3 dagen duiken alle gassen meenemen. Ik heb 3 dubbelsets en heb die dus ook gevuld. Uiteindelijk gingen we dus op pad met een aanhangwagen vol flessen. Mijn rebreather en bailout gingen uiteraard ook mee. De eerste dag rijden we 1100 km. De tweede dag zouden we dan nog 330 km moeten en hebben we mooi de tijd om ook nog wat rond te kijken. Bovendien zouden de laatste km’s langzaam gaan, dus dan hoeven we ons niet te haasten.
Als we op vrijdag aan de laatste kilometers beginnen geeft mijn Tomtom inderdaad aan dat we 5 uur over die 330km gaan doen. We weten ook dat we wegens de aanhangwagen er nog wat langer over gaan doen. Maar haast hebben we niet. We krijgen een mooie toeristische route voorgeschoteld die inderdaad niet snel gaat, maar wel mooi door de bergen gaat. Dus leuk. Om 2 uur zijn we bij ons pension waar we zullen overnachten. Engels blijken ze niet te spreken, maar het lukt ons om duidelijk te maken dat we hier zijn om te duiken en dat er gereserveerd is. We krijgen sleutels voor kamers met gedeelde badkamer, niet wat er gereserveerd is, maar ach, wat maakt het ook uit.
Hierna gaan we alvast even bij de mijn waar we de volgende dag zullen duiken kijken. Prachtige natuur hier. We zoeken ook nog een paar andere oude ingangen van de mijn op en vinden deze ook. ‘s avonds treffen we ook de fotograaf in het pension. Hier blijkt ook dat de kaart niet in het Engels is en met wat moeite lukt het ons om schnitzels met bier te bestellen. De volgende morgen zullen we onze gids bij het ontbijt treffen. ‘s avonds kijken we nog even hoe een flitser aan mijn rebreather vastgemaakt kan worden.
En inderdaad, hij is er na ons ontbijt. We rijden gezamenlijk naar de mijn. De paklijst liet doorschemeren dat het veel gesleep en gesjouw zou worden:
-helm
-stevige wandelschoenen die nat en smerig mogen worden
-warme kleding, het is 4-5 graden in de mijn
-lamp die 8 uur brandt voor boven water
-warme onderkleding voor het duiken, het water is 3-4 graden. Ph is 3.Het is inderdaad een aardig eindje sjouwen, 300m door de tunnels en dan nog 100 ongelijke traptreden. Als je hier valt weet je ook dat je door zult rollen tot beneden. Dus oppassen. Door de gids worden wat markeringen aangebracht in de tunnels om de weg terug te vinden naar buiten. Een week eerder had hij de eerste groep gehad en heeft hij een uur moeten zoeken naar iemand. Oftewel, grotduikers die boven water verdwalen, lol.
De mijn is boven water inderdaad al indrukwekkend. Enorm kleurig en een gatenkaas aan gangen en gaten en tunnels.
Ook kom je nog prachtige oude houten stutten tegen. Er hangen ook nog wat vleermuizen, leuk.
In totaal heeft de mijn 22km aan tunnels, waarvan 5km onder water staat. Nog niet alles is in kaart gebracht. Er mogen maximaal 40 duikers per jaar in en wij zijn de eerste Nederlanders en Belg. Een primeur dus. De gids duikt PSCR, de fotograaf en ik eCCR en dan duikt er dus nog een oc duiker mee. Een leuk ‘mixed team’ dus.
Het zicht onder water is gewoon perfect, oneindig. De watertemperatuur is 4 graden, dus we maken duiken van 60 minuten.
Wel is de mijn enorm gevoelig voor een siltout. Omkeren in de smalle tunnels moet met heel veel beleid gebeuren.
Maar het is genieten geblazen, enorm veel kleuren. De fotograaf besluit maar 2 duiken mee te duiken en de rest van de tijd te besteden aan het bekijken en bewerken van foto’s. Maar ook hij geniet van de duiken.
Er wordt goed geslapen na al dat gesjouw met duikspullen en de duiken. Koud hebben we het niet gehad gelukkig.
Na de duiken laten we de droogpakken ondanks een luchtvochtigheid van 98-99% onder de grond, maar de rebreathers, onderpakken en lege flessen gaan weer mee naar buiten. Dit scheelt behoorlijk wat gesjouw.
Onderin de mijn liggen oude rails, ondieper werd een andere techniek van mijnwagentjes slepen toegepast: ze over een plank trekken. Tja, deze hele mijn is met de hand uitgehakt en men is al begonnen met opalen zoeken in de 12e eeuw. Dus een behoorlijke geschiedenis is hier terug te vinden.
Op maandag maken we een laatste duik, 80 minuten. Hierna moet alles helaas de mijn weer uitgesjouwd worden. 100 treden omhoog, gevolgd door 300m wandelen door de tunnels. En dat dus meerdere keren. Maar het was genieten. Ik kom hier zeker nog eens terug.
Helaas zijn mijn eigen foto’s niet zo mooi geworden. Een camera van 50 euro of eentje van 3000 maakt toch veel verschil. Maar voor de impressies is een goedkoop cameraatje prima. Ik moet de filmpjes nog bekijken, nog geen tijd voor gehad. -
5 Reacties
-
Goed verhaal Germie, leuk om te lezen.
Krijg je ook nog foto’s van de fotograaf? -
Als het goed is eentje. Een aantal staan al op facebook.
-
Mooi verslag, bedankt.
-
Foto’s op facebook zijn echt supergaaf!
-
Gaaf, ik had het al gevolgd op FB.
